Een waargebeurd verhaal

Op een koude ochtend in januari posteerde een man zich in de hal van een metrostation in Washington en begon viool te spelen.

Ochtendspits

Het was vrijdag 12 januari om 07.51 uur, midden in de ochtendspits. In de 45 minuten dat hij er stond, speelde hij zes klassieke stukken terwijl er 1.097 mensen voorbij liepen, allemaal op weg naar hun werk.

Er gingen drie minuten voorbij voordat er iets gebeurde. Drieënzestig mensen waren al gepasseerd toen er eindelijk een reactie was. Een man van middelbare leeftijd draaide zijn hoofd om te zien dat er een man muziek aan het spelen was. De man liep echter door, maar het was iets. Een halve minuut later kreeg Bell zijn eerste donatie. Een vrouw gooide een dollar in zijn vioolkoffer en liep door. Pas zes minuten na aanvang van de voorstelling stond iemand vijf minuten tegen een zuil te leunen, hij keek vervolgens op zijn horloge en ging naar de metro. De eerste persoon met échte aandacht voor wat er gebeurde, was een jongetje van drie. Zijn moeder had haast, maar het jongetje wilde per se nog even luisteren. Hij werd meegetrokken, terwijl hij bleef omkijken. Hetzelfde overkwam andere kinderen; zonder uitzondering wilden de ouders dat hun kinderen doorliepen, na twee of drie minuten van geforceerd geduld.

In de 45 minuten dat hij speelde, haalde de violist 32 dollar op en had hij zes toeschouwers. Op het eind was er geen applaus, niemand die hem aanmoedigde om door te gaan. Een vrouw zei op een bepaald moment tegen hem dat ze hem de vorige dag gezien had (zij was feitelijk de enige die was blijven staan om te luisteren) en ook nog dat ze veel bewondering voor zijn werk had.

Beroemde violist

De violist heet Joshua Bell en de hele gebeurtenis werd gefilmd voor de Washington Post. Twee dagen eerder had Bell voor een vol theater in Boston gestaan, met entreeprijzen vanaf 100 dollar. Zowel in het theater als in het metrostation speelde hij op een Stradivarius, een viool met een geschatte waarde van 3,5 miljoen dollar. Toen Bell door de journalist werd gevraagd hoe hij zich gevoeld hij, verborg Bell zijn teleurstelling niet: de mensen waren blijkbaar niet in staat de schoonheid te herkennen als ze zich niet in de geijkte situatie bevonden om kunst tot zich te nemen.

Experiment

Het idee van de Washington Post was om een sociologisch experiment te doen. Kan een van de beste muzikanten van Amerika de aandacht vangen van mensen die op weg zijn naar hun werk, mensen die haast hebben en in gedachten verzonken zijn, neigen tot generalisaties als 'muzikanten in de metro zijn mensen zonder muzikaal talent'.

Had ik geluisterd?

Zou ik gestopt zijn om naar Joshua Bell te luisteren? Geen idee, maar ik denk dat ik net als iedereen geconditioneerd ben door de situatie waarmee kunst omgeven is, zoals naar een theater waarvoor je een kaartje hebt gekocht. Maar wat zegt dit experiment dan? Dat je je dus meer bewust moet zijn van het hier en nu, zodat je geen mooie dingen in het leven misloopt of over het hoofd ziet.

Zie de video hier.