Wat mij hielp -> Coaching

Een oud-collega van mij had net zijn opleiding tot coach afgerond en vroeg of ik zijn eerste ‘proef’ cliënt wilde zijn.

Deze kans wilde ik mijzelf niet onthouden en zo begon ik aan een uitdagend en verrassend traject.

Zelfverzekerd? Ik?

Ik had hem wel eens verteld dat ik helemaal niet zo zelfverzekerd was als ik mij deed voorkomen. Hij was verbaasd, omdat ik inderdaad uitstraalde een zelfverzekerde dame te zijn. Ik had mezelf voorgenomen om mij ook echt open te stellen en eerlijke antwoorden te geven. Tegelijkertijd dacht dat ik dit traject ‘wel even te doen’.

Geef je leven een cijfer

Een van de eerste dingen die hij mij vroeg was: ‘welk cijfer geef je jouw leven’? Ik moest een horizontale lijn tekenen, deze markeren met de cijfers 1 tot en met 10 en aangeven welk cijfer ik mijn leven op dat moment gaf. De volgende vraag was welke stap(pen) ik ging zetten om dat cijfer omhoog te krijgen. Oef, dat vond ik een lastige, want ik realiseerde mij dat ik daar dan wel iets voor moest gaan doen en dat ik patronen, denkwijzen, overtuigingen e.d. moest gaan loslaten of veranderen. Had ik daar wel zin in? Maar ja, als ik daar geen zin in had dan moest ik tevreden zijn met het gegeven cijfer en dat was ik ook niet. Ik moest mezelf echt een schop onder mijn kont geven om actie te ondernemen.

'Moeizame wegen leiden vaak naar mooie bestemmingen.'

Trots zijn op jezelf

Een andere vraag die mijn coach stelde was: ‘Waar ben je trots op’?

‘Uhm, tja…’, dacht ik. Eigenlijk had ik direct willen zeggen: ‘nergens op’. Omdat ik wel begreep dat dit geen goed antwoord was, noemde ik na lang denken toch maar een voorbeeld om een antwoord te geven. Het was wel gelijk duidelijk dat hierop doorgevraagd moest worden.

Het kwartje viel omdat ik uiteindelijk begreep dat ik in het verleden een aanname over mezelf had gekregen die niet waar bleek te zijn. Ik vond mezelf nooit goed genoeg, was nooit blij met mezelf. Vond mezelf niet slim genoeg en minder ten opzichte van klasgenoten, studiegenoten, collega’s en zelfs van vrienden. Hierdoor creëerde ik hele hoge verwachtingen van mezelf waarbij ik ook nog eens bang was om te falen. Daardoor maakte ik bepaalde keuzes die mijn ‘te min zijn’ weer versterkte.

Door dit probleem te benoemen en er bewust naar te kijken, begreep ik dat alleen ík zo over mezelf dacht. Nu weet ik dat ik daardoor bepaalde keuzes in het verleden niet heb durven maken en dat het mij heeft beperkt in mijn vrijheid van denken. Maar ook dat heb ik geaccepteerd en weet ik gelukkig nu beter.

'Het mooiste uitzicht komt na de zwaarste klim.'

Vraag en antwoord

Naast bovenstaande twee dingen die mij echt wel wakker hebben geschud, waren er natuurlijk ook veel andere vragen. En op de meeste vragen wist ik de antwoorden al, maar door ze hardop uit te spreken, kwamen ze bij mij opnieuw, vaak met veel emotie, weer binnen. Ik heb wat tranen gelaten tijdens deze gesprekken. Het eerlijk kunnen uitspreken hoe je je voelt en wat je denkt, hoe negatief soms ook, zonder dat iemand daar over oordeelt, vond ik heel bevrijdend. Het hardop uitspreken van wat ik voelde en dacht, bleek voor mij al de verwerking.

'Praten is het beginnen van helen.'

En buiten de tranen, heb ik ook veel gelachen. Coaching heeft mij echt geholpen en heeft ervoor gezorgd dat ik nieuwe vaardigheden en overtuigingen kreeg waardoor ik mezelf leerde accepteren zoals ik ben.